Misschien nog belangrijker dan het kerstfeest is voor christenen het Paasfeest. Pasen: het gedenken van de passie, het overlijden en vooral de opstanding van Jezus Christus, die zich pas hier in zijn hele menselijkheid en goddelijkheid manifesteert.

Door alle perioden van de christelijke kunst zie je hoe deze gebeurtenissen worden uitgebeeld. Iconografische beeldmotieven als het Laatste Avondmaal, de Judaskus, de vernederingen en martelingen, de kruisiging, de graflegging en de Verrijzenis worden getoond, te beginnen met het totale afwijzen om lijden en kruisdood af te beelden in de Oud-christelijke kunst, die deze slavendood als te vernederend ervaart.

Pas later in de Middeleeuwen wordt het kruis juist het overwinningsteken van Christus en heeft men er geen moeite meer mee om deze taferelen met alle gruwelijke details uit te beelden.

De grote breuk vindt plaats tijdens de Reformatie: enerzijds een katholieke kerk die afbeeldingen blijft gebruiken om de heilsgeschiedenis uit te beelden, anderzijds een protestantse kerk die deze afwijst, zich beroepend op het Tweede Gebod van Moses. Deze breuk wordt gevolgd door de grote uitbarsting van de contrareformatorische kunst van Renaissance en Barok.

Tenslotte zal na de vaak seculariserende revoluties van de 18e en 19e eeuw ook worden getoond hoe kunstenaars van de 20e eeuw toch telkens weer de traditionele thema’s uit de christelijke religie op moderne wijze uitbeelden. De nadruk ligt dan veelal op een grotere identificatie met de lijdende, wanhopende en desondanks volhardende mens, maar ook op het opnieuw vertalen van de daarachter gelegen goddelijk-spirituele inhoud.