In een windstille proloog, die begeleid wordt door de kabbelende pianoklanken van Simeon ten Holt’s Canto Ostinato, bereiden de dansers zich voor op wat komen gaat. Ze zijn klaar voor de strijd. Dan overstemt het aanzwellend geraas van windmachines de zachte pianoklanken. De dansers zuigen de longen vol en leveren fier en trots het gevecht tegen deze (onzichtbare) materie die zij al dansend tastbaar maken. De choreografische ordeningsdrang van De Châtel wordt in een vliegende storm beproefd.

Zachte muziek en windmachines

Typhoon kwam in 1986 voor het eerst op het podium. Deze voorstelling maakte Krisztina de Châtel – koningin van de minimalistische dans – samen met componist Simeon ten Holt en beeldend kunstenaar Peter Vermeulen. Het thema in het werk van Vermeulen is het omzetten van energie in bewegende en geluidsproducerende beelden. Voor Typhoon ontwierp hij drie windmachines die in kracht kunnen variëren van een lichte bries tot een flinke storm. De Châtel laat haar dansers in haar choreografie de directe confrontatie aangaan met de door Vermeulen ontworpen windmachines.